«Ο
Οδυσσέας στο ποτάµι» του Τάκη Σινόπουλου
Ένα φεγγάρι ολονυχτίς
ταξίδευε
πάνω στην ασηµένια σου χορδή
ποτάµι σιγανό
ποτάµι
Ήσυχος ήλιος τώρα απλώνεται
στη γη
ζεσταίνει το αίµα σου µε φως.
Ύστερα θάρθει το κορίτσι
το αλαφρό
θα κρούσει φωτεινές
παλάµες
η πέτρα του ύπνου θα
κυλήσει από τα µάτια σου
θα σηκωθείς µέσα στην
πρασινόλευκη σιωπή
κι οι νύµφες θα τροµάξουνε
θα φύγουν στην κοιλάδα
γοργοπόδαρες
και το κορίτσι τ’ άσπρο
θάναι δροσερό
σα δέντρο κάτω από το φως
πιο πέρα τ’ άλλα δέντρα κι
η σιωπή
θα στρίψουν θα κοιτάξουν
το δέντρο µε το φόρεµα της
άνοιξης
να σκύβει ατάραχο ν’
αγγίζει το ποτάµι
την ασηµένια σου χορδή
ποτάµι σιγανό
ποτάµι
Μα εσύ µιλώντας τώρα εµπρός
στο Βασιλιά
– και τ’ άσπρο δέντρο
ακούγοντας στα δώµατα.
Μιλώντας µε τον τρόπο που
µιλούν
οι ζωντανοί θυµήσου.
Στη θάλασσα οι πνιγµένοι
ταξιδεύοντας
γυρεύουν την πατρίδα τους κι
όλο κοιτάνε κάτω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου